Rozdział 57

Go to London with me, Maggie

„Fałszywa miłość jest gorsza niż prawdziwa nienawiść.” – Alfred de Musset

– Też tak uważam.

Kiwając głową, szybko chwyciła kurtkę i ubrawszy buty, wyszła z domu. Harry wziął głęboki oddech. Uważał, że to najwyższy czas na wyjaśnienia z jego strony, oraz to jak bardzo żałuje pewnych spraw. Chciałby to wszystko naprawić. Oboje powinni coś zmienić.

Maggie szybko sprawdziła, czy przypadkiem Bieber nigdzie nie jest w pobliżu okna. Chwyciła ramię Harry’ego i błyskawicznym krokiem znaleźli się daleko od domu dziadków Justina. Harry rozglądał się po okolicy, widząc ciągle spadający z nieba śnieg. Nerwowo zagryzał i oblizywał wargi, a ona nagle stanęła i założyła ręce na piersi.

– Wiem o wszystkim – powiedziała ponuro.

Harry odchrząknął i przyjrzał jej się uważnie.

– Nie będę pytał skąd wiesz, ale... chyba wiem co masz na myśli.

– Twoją zdradę – dokończyła cicho. Spuściła wzrok na swoje buty. Harry zaś przytulił ją niespodziewanie i ucałował w czubek głowy. Modlił się, by przynajmniej mu wybaczyła. Przez ten czas gdy się nie odzywał, rozmyślał nad swoim parszywym zachowaniem i sądził, że lepiej byłoby wiedzieć jak czuje się jego ukochana. To przecież było dla niego najważniejsze. – Puść mnie.

Usłyszał, czując jak odpycha go od siebie. Jej oczy zrobiły się smutne, a te dwa słowa były konsekwencjami na jakie sobie zasłużył.

– Co mam Ci powiedzieć? To, że zachowałem się jak dupek i idiota? To wiem. Dopiero teraz ruszyłem swój nędzny tyłek i postanowiłem przyjechać, bo czas po prostu pogadać, prawda?

– Wiesz jak ja się czuję? Czuję się okrutnie skrzywdzona. Przez czas, jaki się nie odzywałeś. Sądziłam, że jesteś wart tego to co cały czas o tobie mówię! Słyszałam! Wszystko, rozumiesz? Jak Selena przyszła do szpitala i mówiła o tym, że urodzi Ci syna! A najlepsze jest to, że znam prawidłowy termin! A ty nie! Ja! Twoja dziewczyna! – krzyczała przez zaciśnięte zęby.

Ujrzał jej pełne żalu łzy na jej różowiutkich policzkach, które spływały na wargi kiedy mówiła. Słuchając tego, czuł, że za każdym razem wbija mu nóż w każdą część ciała. Każde jej cierpienie było dla niego męką.

– I chyba już nią nie jestem – wyszeptała ostatnie słowa. Harry’ego bolało to bardziej niż mógł sobie wyobrazić. – Ale dobrze, że przyjechałeś, bo tęskniłam za tobą bardzo.

Niespodziewanie go przytuliła, objęła wokół szyi i schowała twarz w jego loki. Wtulił ją mocno do siebie i przypomniał sobie wszystkie chwile z nią spędzone. Począwszy od pierwszego spotkania, którego za nic nie zapomni, po najpiękniejsze chwile, kiedy uśmiechali się do siebie. Kiedy smakował jej słodkich, malinowych warg i dotykał jej drobnego ciała.

– Ja za tobą też, Maggie – szepnął do jej ucha. – Nawet nie wiesz jak bardzo...

Chwilę potem, poczuł jej ciepłe wargi, gdy musnęły jego zmarznięty policzek. Uśmiechnął się lekko, a ona odwzajemniła gest. Stali w długiej ciszy, wtuleni w siebie mocno i spokojnie oddychali.

A jednak, pogodzili się. Maggie również nie była bez winy, więc wybaczyła mu to co się wydarzyło. Przez stres i nerwy jakie inne osoby spowodowały to. Jej sny...

– Pojedź ze mną do Londynu, Maggie – rzucił po chwili. Ściągnęła brwi i dała kosmyk włosa za ucho. – Chłopcy chcieliby spędzić z tobą kilka chwil. I to nie jest mój pomysł, tylko Louisa. Niall i Zayn rozkazali mi tu po Ciebie przyjechać.

Dziewczyna zaśmiała się głośno, ciągnąc go za kołnierz kurtki i kilka milimetrów brakowało od pocałunku. Uśmiechnął się szelmowsko.

– Kiedy mam się pakować? – zaśmiała się pod nosem. Nic nie mówiąc, uniósł ją w talii i zakręcił wokół własnej osi. Objęła go wokół szyi, a loczek złączył ich usta w czułym pocałunku. Pocałunek był tak ciepły, że już nie groził im żaden mróz.

Zsunął ręce na jej biodra, postawszy ją na chodniku, po czym odsunęli od siebie twarze. – Czyli mam rozumieć, że już teraz?

– Tylko mam takie jedno, proste pytanie reto-ryczne – mruknął. Pochyliła lekko głowę w lewą stronę, przyglądając się jego szmaragdowym oczom, które zalśniły. – Jak zamierzasz przekonać Bieber’a i swoją mamę?

Spuściła wzrok na swoje buty i zagryzła dolną wargę. Głośno westchnęła i pociągnęła go bliżej domu dziadków Justina. Znów stanęła i spojrzała na Brytyjczyka.

– Cóż, lepiej żebyś wrócił do siebie... teraz – powiedziała stanowczo. Zmarszczył czoło i po raz kolejny odchrząknął. Schował zimne dłonie do kieszeni.

– Poczekam na Ciebie – odparł, wzruszając ramionami.

– Chcesz być świadkiem kolejnej kłótni? – uniosła brwi, krzyżując ręce. Harry stał prosto i zamilkł jakby został zamieniony w kamień. – Wyślij mi adres przez telefon, spakuję się i przyjadę, okej?

Kiwnął tylko głową i ruszył dwa kroki do przodu, mijając ukochaną. Zagryzła nerwowo wargę, dziwnie czując się, kiedy będzie musiała się tłumaczyć przed mamą, która Bóg wie co, zrobi. Przybliżył się momentalnie do niej i ucałował lekko jej czoło.

– Będę czekał w hotelu... – mruknął, uśmiechając się. – Ty moja buntowniczko.

Zaśmiała się pod nosem.

– Idź już, skarbie – ponagliła go. Popchnęła go do przodu, a Harry zaśmiał się głośno. Szybko weszła do domu i czym prędzej wbiegła do pokoju, w którym stał Justin rozmawiający przez telefon.

Nie zważając na niego, szybko schowała pidżamę i sweter, wiszący na małym wieszaku na bladej ścianie. Połknęła głośno ślinę, a Bieber spojrzał na nią bardzo zdziwiony. Jakby na wariatkę, która w tym momencie robiła coś bardzo nietypowego. Tak jak Maggie, którą właśnie widzi, pakującą się. Odłożył telefon na biurko, po czym chwycił ją za ramię. Spojrzała na niego piorunującym spojrzeniem, byleby ją puścił.

– Gdzie się wybierasz? – zapytał.

– Nie interesuj się, dobra? – wyrwała ramię z jego dość mocnego uścisku, a on zwęził oczy. Chwyciła walizkę i pokierowała się do drzwi. Lecz zanim je otworzyła, Justin głośnym hukiem uderzył dłonią o nie, zabraniając jej tym samym wyjść z walizką z pokoju.

Jego wzrok w sekundę zrobił się zabójczy i pełen złości i zawiedzenia. Westchnęła i wzięła głęboki wdech. Odwróciła się, a on ciągnąc ją za kurtkę do siebie, wypuścił głębokie i ciche warknięcie, które wystraszyło dziewczynę. Wzdrygnęła się.

– Twoja mama wie, gdzie się wybierasz z tą walizką? – uniósł brew, a jego oddech sterczał już na jej ustach, które mimowolnie zadrżały. Strzepała jego rękę, czując jego gorycz i opór jaki stawiał. Dziwnie się w tym momencie poczuła, znów przypominając sobie słodkie słówka, które wypowiedział do niej w Wyjątkowym Miejscu.

– Powiedziałam: Nie interesuj się. – Maggie nawet nie wiedziała, że z jej gardła wydobył się syk. Justina ręka zadrżała i odruch był jeden.

Jego ręka szybko znalazła się na jej różowiutkim (wprawdzie już czerwonym) policzku. Z jej ust wydobył się stłumiony krzyk i z trudem jeszcze trzymała swój ciężar na nogach. Ból, który zadał był tak jak wbijający się nóż w serce, albo coś gorszego, czego po nim nigdy by się nie spodziewała. Szczypiące uczucie, zarazem coś upokarzającego.

Justina odruch był nie na miejscu. Zrobił mały krok w tył, po czym dłoń zamieniła się w pięść, a uścisk był tak mocny, że knykcie mogły zaraz ujrzeć światło dzienne. Nie spodziewał się, że mógłby kiedykolwiek podnieść rękę na osobę, którą tak mocno kocha. W jego oku, pojawiła się łza, która zaraz miała spłynąć. Czuł się strasznie, jakby właśnie zbił ukochaną porcelanę swojej babci, która warta byłaby miliony, a zawiera tylko najdroższe wspomnienia sentymentalne. Spojrzała na niego chyba najgorzej niż dotąd ujrzał smutek w jej oczach.

– Meg, przepraszam, to b...

– Nie tłumacz się, po prostu daj mi już wyjść, nie pytając mnie dokąd się udaję – powiedziała łamiącym głosem, jak katarynka, zanim miałaby się rozpłakać. Jednocześnie była wściekła. Stał. Zaniemówił. Nie wiedział z czego miał się tłumaczyć. To był jedynie odruch. Bolesny odruch, który poczuł u niej wielkie nieposłuszeństwo. Usłyszał huk zamykających się drzwi. Stał jeszcze chwilę, gdy potem głośno połknął ślinę, wziął głęboki oddech i w końcu ruszył się. Zauważył babcię Dianę, noszącą czyste ubrania prosto z prania. Zdziwiła się widząc swojego wnuka w takim rozżalonym stanie.

– Meg! – krzyknął, gdy zauważył ją, stojącą z telefonem w ręku przy krawężniku, dwa domy dalej. – Meg, błagam!

Poczuła jego dłoń na swoim nadgarstku. Wzdrygnęła się, od razu ją odsuwając. Nie chciała już go słuchać. Jego czyn był dla niej szokiem, bo nigdy nie spodziewałaby się czegoś takiego.

– Czego chcesz? – spytała drżącym głosem. Ból nie ustępował. Był coraz gorszy. – Mało Ci?

– Nie chciałem Cię uderzyć, przysięgam. T-to był odruch, naprawdę – zaczął mówić, powtarzać użyte słowa. Chciała się kpiąco zaśmiać, lub nawet arogancko uśmiechnąć. Nie mogła. Ból wtedy był jeszcze gorszy. Ślad, który został, był bardzo rzucający się w oczy.

– Nie tłumacz się, bo naprawdę mnie to nie interesuje. Chcę teraz pojechać do miasta, bo czeka tam na mnie osoba, która jest warta więcej niż ty – odparła. W tym samym momencie przyjechała taksówka, która miała zawieść ją do hotelu, w którym przebywał Harry.

Justinowi waliło serce. Nie mógł wytrzymać. Miał tysiące myśli, ale jedna osoba, zajmowała trzy czwarte tego. Był to Styles.

Wtedy do niego dotarło.

Stał zamurowany i patrzył się jedynie w jej czerwony policzek, gdy ona zaraz wsiadła do taksówki i czym prędzej odjechała bez zbędnych słów. Taksówka odjechała, a z jego oczu spłynęły jeszcze kilka łez.

Teraz uderzył bardzo mocno w drzewo, które stało obok niego i krzyknął z bólu, choć nie zważył na to szczególnej uwagi. Zacisnął zęby i ze złością wrócił do domu, w którym w progu stanęła Jazzy. Widziała swojego brata w bardzo niekomfortowej sytuacji ze swoją przyjaciółką. Ominął ją bez słowa i trzaskając drzwiami, położył się na łóżko z połamanymi już knykciami.

Blondynka zatrzymała się dokładnie przed jednym z hoteli, w którym zatrzymał się Brytyjczyk. Wzięła głęboki oddech i wzięła swoją walizkę, a następnie weszła ku hotelu.

Był on w stylu angielskim. Kanapy z lawendowego jedwabiu, dywany prosto z Chin, zrobione z najdelikatniejszych tkanin, a także najdroższych. Ściany były koloru ciemnego beżu, a angielska atmosfera sprzyjała wnętrzowi lobby.

Z trudem zakryła swój nieskazitelnie bolący policzek, podchodząc do recepcji. Był to mężczyzna, który powitał ją przyjacielskim uśmiechem.

– Przepraszam, na którym piętrze znajduje się pokój B43? – ciężko było jej się uśmiechnąć.

– To na czwartym piętrze. – Uśmiechnął się. Pochylił się, oparłszy się łokciem o ladę. – Byłbym wdzięczny gdyby pani Blue, zachowała tę informację dla siebie.

– Oczywiście – odparła czule, po czym skinął głową mężczyzna, a ona z walizką odeszła ku windzie, która była tak przytulna jak sama królewska angielska kanapa. Po lewej stronie znajdowało się lustro, pokryte światełkami i małymi diamencikami.

Kiedy tak rozglądała się po najdroższym hotelu w mieście, zauważyła, że już jest na danym piętrze. Wyszła i skierowała się drzwiom, które mówiły o pokoju B43. Było to luksusowe piętro, a Harry z racji, że nie jest biedny, mógł sobie pozwolić na odrobinę luksusu. Syknęła z bólu, kiedy niespodziewanie policzek zrobił figla i przypiekł jakby na nim topiło się żelazo na gorącej temperaturze.

Zapukała.

Otworzył nie kto inny, niż loczek, który stał lekko uśmiechnięty. Jednak widząc jej czerwony ślad na twarzy, pobladł. Serce mu przyśpieszyło i wziął od niej walizkę. Dotknął opuszkiem palca, ślad, ale Maggie po raz kolejny syknęła z bólu, a ból był tak piekący, że zleciała jej z oka kryształowa łza.

– Mama Cię uderzyła? – spytał cicho, ściągając z niej kurtkę. Pokręciła przecząco głową. Osłupiał.

– Justin to zrobił, mówiąc, że to odruch – westchnęła, ściągając buty.

– Nie spodziewałbym się po nim tego, naprawdę... – mruknął, kręcąc z przerażenia oczami.

– Ja też. Na którą jutro mamy samolot?

– Piąta trzydzieści – uśmiechnął się lekko. – Chciałbym zdążyć przed południem, albo chociaż tuż po trzeciej.

Kiwnęła głową.

– Mogłabym skorzystać z łazienki? – spytała, podnosząc jedną brew.

– Nie musisz pytać, kochanie – musnął jej usta najczulej jak może. – Potrzebne Ci to jest teraz.

– Tak jak odrobina spokoju – dodała.

– Poczekam na Ciebie z kolacją w łóżku – mruknął, podchodząc do stolika nocnego gdzie znajdował się telefon hotelowy.

Z walizki wyciągnęła pidżamę oraz kosmetyczkę. Stając jeszcze nad nią, zastanawiała się, czy wziąć list, a także nożyk, jednak zamknęła walizkę i powędrowała do łazienki, która była tylko ze szkła, porcelany i drewna. Niczego innego nie znajdowało się w niej. Prócz typowego dziewiętnastowiecznego krzesła z drogiego drewna. Ściągnęła z siebie niepotrzebne ubrania, gdy znów poczuła ból, który znów przeszył jej całą twarz. Nikomu by nie życzyła czegoś podobnego, co ją spotkało niecałą godzinę temu.

Nalała ciepłej wody do wanny i zanurzając w niej swoje ciało, myślała nad tym co ją spotka gdy dowie się o tym Johanne. Było pewne, że nie będzie zadowolona, nawet podejrzewała, że dostanie szlaban do końca swojego życia. Siedziała w ogromnej i głębokiej wannie, zanurzając całą swoją twarz, nie zważając już nawet na to, iż ból i gorąca woda, nie chodzą w parze.

Obudzili się przed piątą, by móc jeszcze zjeść i przygotować się do lotu, który szofer miał ich zawieść. Ubrana była w gruby wełniany sweter, koloru kremowym, białą koszulę z długimi rękawami, białe dżinsowe rurki, oraz wysokie obcasy koloru beżowego. Ubrała także Ray-Bany Harry’ego. Po zjedzonym crem brulee i wypitej ciepłej parzonej herbaty prosto z Anglii, szofer czekał już przed hotelem, w którym roiło się od zamożnych ludzi. Szybko wyszli z hotelu, a następnie prosto do limuzyny.

Bilety były już zamówione i punktualnie wsiedli do samolotu. Lot zajął im dosłownie siedem godzin, dzięki czemu zdążyli do Londynu w samą porę. Pogoda nie była przyjazna, ale lot był bezpieczny. Wychodząc z lotniska, ujrzeli znane im twarze. Liama i Zayna. Maggie z trudem się uśmiechnęła, a oni już zauważyli zranioną twarzyczkę ich przyjaciółki.

– Boże, co Ci się stało? – przeraził się Zayn.

– Wyglądasz jakbyś wstała z grobu – zaśmiał się Liam. Maggie wywróciła teatralnie oczami.

– Też się cieszę, że was widzę chłopaki – mruknęła czule i ich przytuliła. Schowała do bagażnika ich samochodu walizkę Harry’ego oraz swoją, po czym zajęła dane jej miejsce z tyłu, razem z Harrym.

– Co Ci się stało w twarz? – spytał nagle mulat.

– No... – jęknęła – Justin mnie uderzył.

Te słowa wypowiedziała najciszej jak tylko by mogła. Nie było jej dobrze, wypowiadać się na to pytanie, ale należało się jakieś wyjaśnienie po śladzie, które wciąż tkwiło na jej twarzy. Dokładny znak śladu męskiej dłoni. Liam rozszerzył powieki z szoku, które go ogarnęło.

– Nie wierzę w to – odparł, kręcąc głową.

– To uwierz – dodał Harry, klepiąc go w ramię. – Też tego nie pochwalam, ale to jest przecież Bieber.

– Harry – skarciła blondynka, uderzając go lekko w ramię. Spojrzał na nią zdezorientowany. Pokręciła przecząco głową. – Nie.

Powiedziała najciszej.

Przypomniała sobie podobną sytuację, kiedy dzień przed wyjazdem do Japonii, identycznie obraziła Justina przed Johanne, która nie pochwalała oczywiście takiego zachowania, więc musiała trzymać język za zębami, a nerwy mieć na wodzy.

– Oto nowy dom Harry’ego, myślę, że będzie Ci tam dobrze, a jestem pewien, że tak będzie – zaśmiał się Zayn, który znacząco uśmiechnął się do loczka.

– Zayn! – krzyknęła kopiąc go w siedzenie.

– Hej, to mój nowy Volvo! Taki jaki miał James Bond, więc uważaj! – odkrzyknął mulat.

Warknęła jak mała dziewczynka.

Wychodząc z samochodu, ujrzeli biegnącego w ich stronę Nialla, szeroko uśmiechniętego.

– Jeszcze jego tutaj brakowało – mruknął rozbawionym głosem mulat.

– Mam nadzieję, że nie zjadł ciasta mojej mamy, które zamierzałem zjeść – dodał ponuro zielonooki.

– Mało prawdopodobne, że jest jeszcze w lodówce nietknięte.

– Zamorduję go.

– Harry!

– Co? – spojrzał na nią, kręcąc głupio oczami.

– Przestań – ponownie go skarciła.

– Och, kochanie, uwielbiam jak jesteś taka sprawiedliwa – pocałował jej usta, biorąc walizki, po czym razem z Liamem pokierował się z nim do środka. Przed dziewczyną stanął blondas.

– Maggie! – bez namysłu ją mocno przytulił. Tęsknił za nią, bardzo mocno. Kiedy ujrzał czerwony policzek, przeraził się, zarazem zmartwił. – Co się stało tobie w twarz?

– Mała kłótnia w domu – wywróciła oczami.

– Bieber ją uderzył – powiedział nagle Zayn, będąc obok nich.

– Wielkie dzięki, Zayn – uśmiechnęła się sztucznie. Niall słysząc słowa przyjaciela, przeraził się.

– Do usług.

– To żarty! – Złapał się za głowę, z trudem przekształcając słowa, które usłyszał. – Justin, miałby Cię uderzyć?!

– Niall, proszę... – jęknęła błagalnym tonem. – Nie chcę o tym rozmawiać, okej? Mógłbyś to dla mnie zrobić?

Kiwnął twierdząco głową i ponownie ją czule przytulił.

Wypili ciepłą herbatę. Porozmawiali jak za dawnych dobrych czasów. Mieli o czym rozmawiać. Chłopcy dużo podróżowali i naprawdę spędzili czas, pracując nad płytą. Na dworze już biało. Śnieg również zawitał w Londynie, gdzie wieczorem to wyglądało bajecznie.

Tego samego wieczoru, Harry zaprosił Maggie na kolację, która bez żadnych dodatkowych słów zgodziła się. Ubrała jedną z małych czarnych, które trzymała w walizce, specjalnie na święta. Miała cztery sukienki, co ją odrobinę przerażało. Nigdy nie przepadała za sukienkami. Nie darzyła wysokim butom sympatii, ani żadnego zaangażowania, lecz na wyjątkowe okazje, warto było wyglądać wyjątkowo, jak te dni.

Wieczór z Harrym miał się odbyć perfekcyjnie. I tak było.

„Dlaczego ludzie, którzy nie przyjmują rad, zawsze ich udzielają?” – James Bond: Casino Royale